System SSP

Systemy sygnalizacji pożaru pozwalają wykrywać pożary w bardzo wczesnej fazie rozwoju. Każdy
system SSP jest projektowany i instalowany zgodnie z indywidualnymi wymaganiami dla danego
obiektu. Wynika to z faktu, iż takie urządzenia przeciwpożarowe jak dźwiękowy system ostrzegawczy,
klapy odcinające czy system oddymiania nie jest wymagany we wszystkich budynkach. System alarmu
pożaru może być zintegrowany z pozostałymi systemami przeciwpożarowymi. Integracja pozwala
wówczas na szerszą reakcję SSP, która nie ogranicza się jedynie do zaalarmowania po wykryciu
pożaru, ale rozpoczyna działania zmierzających do ograniczenia rozprzestrzeniania się ognia, lub jego
całkowitej likwidacji.

Sercem każdego SSP jest centrala. To ona odbiera sygnały od czujek, analizuje dane i przekazuje
sygnał do kolejnych podzespołów całego systemu. Jednym z głównych założeń systemów jest jak
najszybsze wykrycie pożaru w jego pierwszej fazie. Sygnał z czujki lub przycisku ROP przekazywany jest do centrali systemu pożarowego. Centrala ma za zadanie sterować różnymi elementami systemu,
takimi jak sygnalizatory optyczne i akustyczne, klapy dymowe, klapy pożarowe, instalacje gaśnicze,
drzwi i bramy pożarowe. Poprzez urządzenia transmisji alarmu sygnał przekazywany jest
automatycznie do Straży Pożarnej. Dokładność określenia miejsca pożaru w budynku uzależniona jest
od zastosowanych elementów liniowych. W przypadku elementów adresowalnych centrala wskazuje strefę, dla której wykryto pożar oraz adres elementu w stanie alarmu. Umożliwia to bardzo
precyzyjne określenie miejsca pożaru, a w przypadku zastosowania wizualizacji jego wyświetlenie na
rzucie kondygnacji. Nie jest to możliwe w przypadku elementów nieadresowalnych, gdzie
wskazywana jest tylko linia dozorowa, na której element jest zainstalowany. Linia może stanowić
strefę dozorową, np. pomieszczenie lub kondygnację i tylko w takim zakresie dokładności określana jest lokalizacja pożaru.

Do elementów systemu SSP należą:

• centrala systemu;
• czujniki dymu, temperatury – wykrywają zagrożenie i przekazuję tę informację do centrali;
• sygnalizatory dźwiękowe i optyczne – alarmują o zdarzeniu;
• EKS – elementy kontrolująco-sterujące;
• ręczne ostrzegacze pożarowe (ROP) – pozwalają na ręczne włączenie SSP po zauważeniu
  pożaru.

Dobór odpowiedniego rodzaju detektorów do systemu SSP ma kluczowe znaczenie w zapewnieniu
optymalnego poziomu zabezpieczenia przy jednoczesnym uniknięciu fałszywych alarmów
generowanych przez system. W tym celu należy wziąć pod rozwagę szereg czynników specyficznych
dla chronionego obiektu. Do czynników tych zaliczyć należy przede wszystkim rozkład architektoniczny budynku, trudne warunki panujące na obiekcie (spaliny, kurz, pył, zawilgocenie),
zmiany temperatury, wentylację i ogrzewanie oraz typ składowanych materiałów.

Wyróżniamy następujące rodzaje czujników systemu SSP:

• Czujki optyczne dymu – wykrywają dym widzialny powstający zwykle w pierwszej fazie
  powstawania pożaru. Pozwalają zidentyfikować źródło zagrożenia jeszcze przed pojawieniem
  szybko rozprzestrzeniającego się otwartego ognia. Działanie tej czujki opiera się na
  rejestrowaniu przez odbiornik czujki promienia rozproszonego przez wnikające do komory
  czujki cząstki dymu. Zasada ich działania polega na wykryciu aerozoli widzialnych, z tego
  powodu mogą reagować także na fałszywe bodźce alarmowe (np. dym powstający w kuchni,
  para wodna, pył czy kurz).
• Czujki jonizacyjne – podobnie jak czujki optyczne reagują one na dym. Zasada ich działania
  jest jednak inna. Reagują na zmniejszenie prądu jonizacji powietrza wywołane przez cząstki
  dymu. Jonizacja powstaje dzięki umieszczeniu w ich wnętrzu elementu promieniotwórczego.
  Nie zaleca się ich stosowania w miejscach narażonych na zmiany ciśnienia, wilgotności i
  temperatury.
• Czujki ciepła (temperatury) – ten rodzaj detektora reaguje (w zależności od jego typu) na
  przekroczenie progowej wartości temperatury lub jej gwałtowny wzrost. Są stosunkowo
  mniej czułe w porównaniu z czujkami optycznymi, gdyż zadziałają dopiero w momencie
  wzrostu temperatury spowodowanej pożarem. Używane są jednak z powodu ich odporności
  na bodźce mylące standardowe czujki optyczne np. kurz, dym, pył czy para wodna.
• Czujki płomienia – wykrywa ona promieniowanie podczerwone emitowane przez płomień.
  Są stosunkowo drogie i nie reagują na pożary bezpłomieniowe. Promieniowanie UV padając
  na powierzchnię czynną detektora w postaci lampy gazowanej powoduje, w wyniku zjawiska
  fotoemisji, wzrost liczby impulsów, zliczanych przez układ pomiarowy.
• Czujki liniowe – zbudowane są z nadajnika i odbiornika (zwykle znajdującego się w jednej
  obudowie) oraz z lustra znajdującego się po drugiej stronie obszaru chronionego. Nadajnik
  emituje wiązkę promieniowania podczerwonego, które zostaje odbite od lustra i wraca do
  odbiornika. Przezroczyste, czyste powietrze nie zaburza promienia, natomiast dym zmniejsza
  klarowność powietrza. Wiązka promieniowania zostaje zaburzona, co zostaje zarejestrowane
  przez odbiornik i powoduje wyzwolenie sygnału alarmowego.
• Czujki multisensorowe (np. dualne) – są kombinacją kilku sensorów w jednej obudowie np.
  optycznego i temperaturowego. Informacja o alarmie jest wynikiem analizy przez
  odpowiednie algorytmy czujki sygnałów docierających do obu sensorów. Dzięki temu
  pozwalają zachować wysoki poziom bezpieczeństwa przy jednoczesnej eliminacji fałszywych
  bodźców alarmowych. Zwykle można także wybrać tryb działania takiej czujki. Można wtedy
  użyć tylko jednego sensora lub dwóch jednocześnie.
• Czujki zasysające – ich działanie polega na zasysaniu powietrza z chronionego obszaru
  poprzez system rur z otworami. Zassane powietrze przepływa przez element detekcyjny,
  który analizuje skład powietrza. Wykrycie cząstek występujących przy pożarze powoduje
  alarm. Plusem tego rozwiązania jest bardzo wysoka czułość rozwiązania. Są one w stanie
  wykryć pożar najwcześniej ze wszystkich opisanych rozwiązań. Najczęściej stosowane są do
  zabezpieczenia przestrzeni pod podłogowych, szybów windowych czy specjalistycznych
  urządzeń stosowanych w przemyśle.

Zgodnie z rozporządzeniem ministra infrastruktury (z dnia 12 kwietnia 2002 r.) w sprawie warunków
technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, stosowanie SSP, jest
obowiązkowe dla następujących budynków:

• budynki handlowe i wystawowe:
  – jednokondygnacyjne o powierzchni strefy pożarowej ponad 5000 m2,
  – wielokondygnacyjne o powierzchni strefy pożarowej ponad 2500 m2.
• teatry o liczbie miejsc ponad 300,
• kina o liczbie miejsc ponad 600;
• budynki służące celom gastronomicznym o liczbie miejsc ponad 300;
• sale widowiskowe i sportowe o liczbie miejsc ponad 1500;
• szpitale, z wyjątkiem psychiatrycznych, oraz sanatoria o liczbie łóżek ponad 200 w budynku;
• szpitale psychiatryczne o liczbie łóżek ponad 100 w budynku;
• domy pomocy społecznej i ośrodki rehabilitacji dla osób niepełnosprawnych o liczbie łóżek
  ponad 100 w budynku;
• budynki użyteczności publicznej wysokie i wysokościowe;
• zakłady pracy zatrudniające ponad 100 osób niepełnosprawnych w budynku;
• budynki zamieszkania zbiorowego, w których przewidywany okres pobytu tych samych osób
  przekracza 3 doby, o liczbie miejsc noclegowych ponad 200;
• budynki zamieszkania zbiorowego niewymienione w pkt. 11, o liczbie miejsc noclegowych
  ponad 50;
• archiwa wyznaczone przez Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych;
• muzea oraz zabytki budowlane wyznaczone przez Generalnego Konserwatora Zabytków w
  uzgodnieniu z Komendantem Głównym PSP;
• ośrodki elektronicznego przetwarzania danych o zasięgu krajowym, wojewódzkim i
  resortowym;
• centrale telefoniczne o pojemności ponad 10 000 numerów i centrale telefoniczne
  tranzytowe o pojemności 5000-10000 numerów, o znaczeniu miejscowym lub regionalnym;
• garaże podziemne, w których strefa pożarowa przekracza 1500 m2, lub zlokalizowane na
  więcej niż jednej kondygnacji podziemnej;
• stacje metra (kolei podziemnych);
• dworce i porty przeznaczone do jednoczesnego przebywania w nich więcej niż 500 osób;
• banki, w których strefa pożarowa obejmuje salę operacyjną i ma powierzchnię przekraczającą
  500 m2;
• biblioteki, których zbiory w całości lub w części tworzą narodowy zasób biblioteczny.

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 21 kwietnia 2006 r.
w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów zaliczane
jest do urządzeń przeciwpożarowych, w związku z tym przegląd techniczny systemu sygnalizacji
pożaru powinien być wykonywany co najmniej raz w roku. W ciągu roku należy wykonać przegląd
100% czujników systemu. W przypadku bardzo rozbudowanych systemów przyjmuje się praktykę
przeglądów w okresach kwartalnych w ramach których co kwartał sprawdzane jest 25% elementów.

Zakres wykonywanego przeglądu opisany jest w dokumentacji techniczno-rozruchowej dla danego
systemu. Obejmuje on m.in.:

• sprawdzenie współdziałania systemu z innymi instalacjami w budynku, np. dźwiękowy system
  ostrzegawczy (DSO), system oddymiania, kontrola dostępu, dźwigi osobowe,
• ocenę wzrokową sprawności połączeń kablowych i elementów systemu,
•  sprawdzenie poprawności zadziałania czujek poprzez aktywację temperaturą, aerozolem,
• próby sprawności akumulatorów
• sprawdzenie działania ręcznych ostrzegaczy pożarowych (ROP) oraz sygnalizatorów
  akustycznych i optycznych.

Posiadamy wykwalifikowaną kadrę i doświadczenie niezbędne do realizowania usług na wysokim
poziomie. Do każdego klienta podchodzimy indywidualnie z troską o spełnienie wszystkich jego
potrzeb. Nasze działania są zgodne z obowiązującymi aktualnie przepisami prawa. Na bieżąco
aktualizujemy swoją wiedzę, aby móc zapewniać naszym klientom bezpieczeństwo i komfort podczas
przebywania w obiektach wymagających zastosowania odpowiednich działań chroniących przed
niebezpieczeństwami. Zapraszamy do kontaktu.